Het was vooral met hun debuutalbum “All Killer No Filler” (2001) en de opvolger “Does This Look Infected” dat de punkrock van Sum 41 wereldberoemd werd. Albums die erg gesmaakt werden door de toenmalige jeugd, veelal een skatepubliek, met wereldhits als “Fat Lip” en “Still Waiting”.

De Canadese punkrockers zijn de laatste jaren zowel in de studio als op de bühne terug erg actief na toch wel ernstige problemen. Na hun vijfde album, “Screaming Bloody Murder” (2011) zag het er even slecht uit voor de band. Nadat gitarist Dave Baksh wegens muzikale meningsverschillen al eerder opstapte, verliet ook de originele drummer Steve Jocz de groep. Bovendien bleek dat frontman Deryck Whibley een ernstig alcoholprobleem had en niet in staat was om nog op te treden. De comeback werd echter ingezet in 2016, gitarist Baksh keerde terug en met een sterk nieuw album “13 Voices” haalden ze meteen met het nummer “Fake My Own Death” een Canadese en Amerikaanse hitsingle.

In 2016 speelden ze op het Groezrock festival in Meerhout waarna ze een jaar later een pittige uitverkochte show speelden in de AB en ook dat jaar hun opwachting maakten op Graspop. Hun nieuwste album “Order In Decline” (2019) komen ze voorstellen in een ook nu weer goedgevulde Lotto Arena. Het is de eerste show van hun Europese Tour waarbij niet alleen het nieuwste album in the picture staat, maar ook hun derde “Chuck” zijn 15e verjaardag viert. Het belooft dus weer een feestje te worden in Antwerpen.

Afgetrapt wordt er met een nummer uit “Order In Decline”, “Turning Away” een storend basgeluid zorgt voor wat wrevel maar de spetterende gitaarsolo van Dave Baksh maakt veel goed. Het propvolle middenveld mag al dadelijk helemaal uit de bol gaan met “The Hell Song” gevolgd door nog enkele catchy hitnummers. Met de nodige rook en siersnippers wordt “Motivation” begeleid waarna men de snelheid nog wat verhoogt met “Over My Head”. Een overweldigend begin waarbij het publiek onmiddellijk in de juiste sfeer zit. Het album “Chuck” staat in de bloemetjes en nummers als “We’re All To Blame” en “No Reason” zijn zeker geen madeliefjes, stevige punkrock voor de echte liefhebber.

Het tempo van de setlist verandert een beetje met rustigere nummers als “War” en “With You” maar toch weet de band met snedige songs als “Fake My Own Death” en “Death In The Family ”in hun ‘punkrock’, te overtuigen. De lichtjes van de smartphones tijdens het rustige begin van “Walking Disaster”, de talrijke ‘hands up!’ en ‘make a big circle’, het hoort er allemaal bij, maar het zijn natuurlijk de hits waarvoor het merendeel van het publiek gekomen is, ze worden massaal meegezongen. Muziek om plezier op te maken dat was de initiële bedoeling van Whibley en zijn band en daarvoor moet je geen groot zanger zijn maar wel het publiek het nodige entertainment geven.

Voor het spelen van het rustige “Pieces” maakt Whibley even een ommetje om het achteraan in de zaal te spelen, een leuk surplusje voor de mensen ver van het podium. Na het spelen van “Makes No Difference”, een nummer uit de EP “Half Hour Of Power” uit jawel 2000 wordt er een flitsende finale gespeeld. ‘This Is The Canadian National Anthem’ roept Deryck Whibley waarna de band hun monsterhit “Fat Lip” begint, de sfeer in de Lotto Arena borrelt omhoog en ontploft zowaar met “Still Waiting” nog steeds één van de favoriete nummers van de band zelf en zeker van hun talrijke fans

Het wachten op de bisnummers wordt beloond met hun versie van “We Will Rock You” (Queen), een nummer dat het altijd wel goed doet maar misschien wel overbodig is. Nee geef ons dan maar afsluiter “In Too Deep”, vintage Sum en al even meezingbaar wat dan ook massaal gebeurde. Plezier alom, missie geslaagd voor de Canadezen.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers